Zespół Tourette’a jest wrodzonym zaburzeniem neurologicznym. Jego przyczyny nie są jeszcze do końca rozpoznane, jednak badacze wskazują na przyczyny genetyczne i środowiskowe.
Tiki, które są głównym objawem zespołu Tourette’a, dzielą się na:
proste tiki ruchowe: mruganie powiekami, wystawiane języka (zaangażowana jest jedna partia mięśni);
złożone tiki ruchowe: dotykanie innej osoby, zachowania autoagresywne, takie jak uderzanie pięścią w stół (zaangażowana jest cała grupa mięśni, często mogą być zinterpretowane jako zachowania celowe, którymi oczywiście nie są);
proste tiki wokalne: gwizdanie, cmokanie (dźwięki nieartykułowane);
złożone tiki wokalne: powtarzanie pełnych słów lub zdań, przeklinanie (koprolalia).
Tiki nie są kontrolowane przez osoby z tym zespołem, mogą być powstrzymywane przez jakiś czas, jednak potem wracają ze zwiększoną siłą. Tiki nasilają się podczas sytuacji wywołujących dużo emocji, a mogą występować z mniejszą częstotliwością, kiedy osoba jest spokojna lub skupiona. Pierwsze objawy pojawiają się w dzieciństwie i często nasilają się w okresie dorastania. U dużej części osób liczba i nasilenie tików zmniejszają się w dorosłym życiu, choć trzeba pamiętać, że z zespołu Tourette’a nie da się wyrosnąć.
Mimo że zespół Touretta jest nieuleczalny, objawy mogą zostać złagodzone farmakoterapią, neurochirurgicznie lub terapią behawioralną. Może to znacznie poprawić funkcjonowanie i jakość życia osoby z tym zaburzeniem.
Niestety aż 86% osób z zespołem Tourette’a zmaga się również innymi zaburzeniami lub chorobami psychicznymi, takimi jak depresja, kłopoty ze snem czy OCD. Dlatego tak ważne jest wsparcie i zrozumienie ze strony środowiska.