Borderline, określane także mianem osobowości z pogranicza czy BPD to typ osobowości charakteryzującej się chwiejnością, trudnościami w relacjach
i funkcjonowaniu społecznym, skłonnością do manipulacji i podejmowania zachowań ryzykownych.
To zaburzenie można umiejscowić pomiędzy zaburzeniami psychotycznymi (schizofrenicznymi) a neurotycznymi (nerwicami).
BPD jest zaburzeniem osobowości, a nie chorobą, w przeciwieństwie do, np. ChAD. Osoby z BPD mogą mieć problemy z funkcjonowaniem w życiu społecznym i zawodowym. Trudno się im nawiązuje kontakty i źle radzą sobie ze stresem. Gdy osoby z osobowością z pogranicza napotykają na problem, zwykle jako rozwiązanie wybierają zmianę otoczenia, by zminimalizować liczbę czynników zewnętrznych, które powodują złe samopoczucie (zmieniają pracę, partnera).
Objawy BPD to przede wszystkim: niskie poczucie własnej wartości, zaburzona percepcja relacji międzyludzkich i obraz świata; trudność w formowaniu stabilnych relacji oraz zmiany nastroju. Osoba z BPD może odczuwać skrajne nastroje, które zmieniają się bardzo szybko, a towarzyszące im emocje są bardzo silne. Przez lęk przed porzuceniem, osoby z BPD potrzebują stałego zapewniania o uczuciach innej osoby, często bywają bardzo zazdrosne, zaborcze. BPD wiąże się też z większym niż przeciętnie zagrożeniem występowania ryzykownych zachowań, np. uzależnień.
Osoby z BPD, przez nieumiejętność radzenia sobie ze stresem, często zatapiają się w niepokoju, w związku z czym silne negatywne emocje są przez nie odczuwane jeszcze mocniej.
BPD występuje u około 1-2% populacji. Nowe badania wskazują, że płeć nie ma tu znaczenia.
Trudno jednoznacznie określić przyczyny BPD. Psychologowie wskazują takie czynniki, jak: dziedziczenie, doświadczenia z dzieciństwa, nierozwiązane kryzysy rozwojowe, środowisko wychowawcze.
Najczęstszą metodą radzenia sobie z BPD jest psychoterapia. Niekiedy lekarze włączają farmakoterapie, szczególnie w przypadku nasilonych objawów lękowych czy depresyjnych.